بررسی اثر ترکیبی داروهای متادون و والپروات بر اکتساب و بیان وابستگی و تحمل به مورفین در موش های سوری نر

مقدمه و هدف: با توجه به معضل وابستگی و تحمل در بیماران مصرف­کننده اوپیوئیدها، همچنین با توجه به ناکارآمدی درمان­های موجود و توصیه علوم جدید به درمان ترکیبی دارویی بیماری­ها در فارماکولوژی مدرن، در مطالعه حاضر به بررسی اثر ترکیبی والپروات و متادون بر وابستگی و تحمل به مورفین پرداخته­شده است.   مواد و روش ها: 98 سر موش سوری انتخاب و به گروه­های: سالین، مورفین، متادون، والپروات، والپروات+متادون به­ترتیب با نسبت­های مساوی، 2 به 1 و 1 به 2 تقسیم­شدند. به­جز موش های گروه سالین بقیه گروه­ها دوزهای افزایشی مورفین را به­مدت هشت روز پیاپی دریافت­کردند. در گروه درمانیِ اکتساب 30 دقیقه پیش از تزریق مورفین داروها تزریق­می شد اما در گروه بیان فقط در روز هشتم 30 دقیقه پیش از تزریق مورفین دارو تزریق­می­شد. برای اندازه­گیری تحمل از آزمون غوطه­وری دم استفاده­شد؛ درنهایت برای بررسی وابستگی به­دنبال تزریق نالوکسان به­مدت 30 دقیقه حیوانات مشاهده رفتاری می­شدند.    نتایج: رفتار پرش به­عنوان شاخص­ترین علامت وابستگی کاهش معنی­داری را در گروه درمانی والپروات2+متادون1 نسبت­به گروه­های دیگر در فرایند اکتساب و بیان نشان­داد؛ همچنین در گروه­های والپروات و متادون1+والپروات2 اکتساب و بیان تحمل نسبت­به گروه مورفین کاهش معنی­داری پیدا­کردند.   نتیجه گیری: به­طورکلی نتایج تحقیق حاضر نشان­می دهد ترکیب دو داروی والپروات و متادون، خصوصاً با نسبت 2 به 1 در کاهش وابستگی و تحمل به مورفین دارای اثربخشیِ بیشتری است.